Run Boy Run

Na 1 jaar zonder bloggen, leek het moment mij ideaal om nog eens in de pen te kruipen! Zonder dat stomme virus had ik vorig weekend aan de start moeten staan van mijn sportieve uitdaging voor 2020. Een 40 km lange trailrun met 1.100 hoogtemeters doorheen het Müllerthal gebied in Luxemburg. Maar goed, Covid-19 zorgde ervoor dat de wedstrijd dit jaar niet kon doorgaan en ik kon me perfect vinden in die beslissing.

Waarom stelde ik mezelf dat doel? Simpel, op 10 september vierde ik mijn 40^ste verjaardag en ik heb er geen enkel probleem mee om toe te geven dat ik het daar lastig mee heb. Mijn favoriete Disney figuurtje is niet voor niks Peter Pan, the boy who wouldn’t grow up 😉 Deze uitdaging is dus vooral om aan te tonen dat het ouder worden geen invloed heeft op mijn sportieve capaciteiten. Call me crazy but that’s who I am. En nu ik 40 ben geworden, ga je me echt niet meer op andere gedachten kunnen brengen. Koppig zijn, is nu éénmaal een geërfd familietrekje 😊

Maar bon, persoonlijk ben ik iemand die echt een doel nodig heeft om vlot een trainingsschema te kunnen vol houden, een uitdaging om naartoe te werken. Lopen om te gaan lopen, daar heb ik het echt lastig mee. Coach Brecht en Dries van Soigné hebben er dan maar niet beter op gevonden om in onze eigenste Vlaamse Ardennen de nodige wedstrijden te gaan simuleren en zo toch een doel voor ogen te hebben. Zo liep ik eerder dit jaar al een 10 miles in het spoor van de coaches. Ik liep toen een heel scherpe tijd maar er was toch nog veel ruimte voor verbetering op vlak van techniek en uithouding.

Vele kilometers en een hamstringblessure later was het dit weekend tijd voor de volgende fase in de opbouw. Een trail van 22,8 km met +/- 500 hoogtemeters doorheen de Vlaamse Ardennen. Ook hier nam Soigné de organisatie op zich voor het uittekenen van het parcours en de nodige bevoorradingen onderweg. Op die manier moest ik me enkel maar concentreren op het lopen en wat heb ik ervan genoten! Van de eerste tot de laatste meter genoten van het uitzicht, de bossen, de velden en ja zelfs van iedere hoogtemeter!

Op voorhand had ik wel wat schrik en stond ik bol van de zenuwen! Ging ik dat wel aankunnen, waar was ik aan begonnen en vele andere vragen spookten tot net voor de start door mijn hoofd. Maar eens ik vertrokken was, bleek al snel dat de trainingsschema’s in aanloop naar meer dan nuttig zijn gebleken. Op geen enkel moment kreeg ik het gevoel dat ik in het rood ging of de hogere snelheid naar het einde toe ging moeten bekopen. Dus big ‘thumps up’ naar team Soigné want zonder jullie begeleiding was dit niet mogelijk geweest!

Uiteindelijk klokte ik af op net iets meer dan 2u, een tijd die ik vooraf nooit had gedacht te kunnen lopen. En, in tegenstelling tot de 10 miles die ik eerder liep, had ik nu het gevoel nog wat overschot te hebben in de tank. Al zal de adrenaline hier ook wel iets mee te maken gehad hebben 😉

Dus ja, tweede horde met succes genomen en dat betekent natuurlijk dat we verder gaan richting ons einddoel. Samen met Dries en Brecht kijk ik nu hoe we verder kunnen bouwen en wanneer we gaan voor die marathon trail. Zou mooi zijn deze nog te kunnen lopen in 2020 maar we zien wel. Mijn inschrijving voor de Müllerthal trail werd trouwens gewoon verplaatst naar 2021 dus voor volgend jaar hebben we dan ook meteen een doel om naartoe te werken. Als afsluiter zou ik gewoon willen meegeven dat alles start met een droom en dat passie en gedrevenheid je al een heel eind ver brengen. Maar wanneer die droom een sportieve uitdaging betreft, zou ik toch aanraden je hiervoor te laten begeleiden door mensen met kennis van zaken!  

Strong Viking

Oorah! You did it! Deze mail mocht ik dit weekend twee keer ontvangen. Eén keer voor de Water edition op zaterdag (13 km) en één keer voor de Familie editie op zondag van 3 km. Inderdaad, wat een paar jaar geleden als een maf idee van Bren is begonnen is in tussentijd een jaarlijkse traditie geworden. Gestart op de kortste afstand van 7 km (en afgezien gelijk de beesten 😉 ) en ondertussen al aan een afstand van 13 kilometer. En nee, het werkt niet verslavend maar op 12 oktober starten we met onze gekke bende in de zwaarste editie die doorgaat in Amsterdam, nl. de Brother Edition. Eentje waar we maar liefst 19 km en 40+ obstakels dienen te overwinnen.

Ik herinner me nog heel goed onze eerste deelname waar we een beetje verwaaid en verloren rond liepen aan de start. We ondergingen de warming up en de Strong Viking Pledge met argusogen, niet wetende wat ons te wachten stond. Enigste zekerheid was een houten muur van wel 2,5m hoog waar we moesten over raken. Toen dacht ik nog dat bij de start die muur omlaag zou gaan maar ik was nogal naïef op dat moment … 😉

Voor deze editie moet ik wel eerlijk bekennen dat ik met schrik aan de start stond. De hele zomer lang kampte ik met rugproblemen en kon ik amper sporten. In de twee weken voorafgaand aan het event kon ik maar een 4-tal keer een half uurtje joggen. De rug hield het dan wel maar 13 km en 30+ obstakels is toch wel iets helemaal anders dan joggen hé. Gelukkig speelde de rug me de hele tijd geen parten en ben ik nu zeker dat de hernia is verdwenen. Oef!

Vele hindernissen zijn ieder jaar hetzelfde maar de organisatie slaagt er wel telkens in de route anders te leggen doorheen Puyenbroeck en de volgorde van de obstakels verandert ook vaak. Persoonlijk krijg ik de grootste voldoening als ik merk dat ik vooruitgang heb geboekt op vlak van kracht en behendigheid. Dikke merci daarvoor aan Dries Beatse die fungeert als mijn personal trainer en er de voorbije maanden duchtig de pees heeft opgelegd, so thanks coach!

Bren en ik zijn uiteraard niet de enigste deelnemers in ons team. In totaal zijn we met 7 die hards die er telkens weer staan. En toegegeven, we zitten niet allemaal op hetzelfde sportieve niveau. We gaan van heel goed getraind (niet waar Jens? 😊 ) tot minder goed getraind (ik noem geen namen 😉) maar het leuke is wel dat we samen starten en altijd ook samen eindigen. Ook al liggen onze loopsnelheden ver uit elkaar. Tussen de verschillende obstakels kunnen er dus al eens gaten vallen maar we wachten elkaar telkens op om samen de obstakels te nemen of elkaar te kunnen aanmoedigen. Enerzijds creëert het een band maar anderzijds geeft het ook wel een bepaalde druk omdat je niet wil falen terwijl je vrienden (of vrouw) op je vingers zitten te kijken 😉

Persoonlijk heb ik bijvoorbeeld geen enkel probleem met hoogtes maar me laten vallen van een hoogte ligt al iets moeilijker. Ook al kom je dan terecht in (vies) water! Laten er nu toch een paar obstakels inzitten die zich op (geruime) hoogte afspelen en die gepaard gaan met vallen zoals de Ragnar Swing. Je klimt een ladder omhoog en van boven af swing je aan een handvat richting een bel die je moet proberen raken. Hierna volgt de vrije val richting water. Het eerste deel cava nog maar het vrije val gedeelte ligt toch al iets moeilijker. Die andere zes waaronder mijn vrouw lanceerden zich vrij vlot richting die bel dus kon ik moeilijk achter blijven. Vikings conquer their fears noemen ze zoiets. Oorah!

De voldoening en vreugde bij aankomst is echt wel een onbeschrijflijk gevoel. Geen idee hoeveel oerkreten en scheldwoorden daar vallen op een dag maar het zijn er veel en vooral luid! 😉 Check gewoon die finish foto, de max toch! En na de foto is het tijd voor het laatste gedeelte van de Strong Viking Pledge, nl. Vikings drink their beer in Walhalla. De organisatie zorgt voor een echt Scandinavisch biertje maar eerlijk gezegd krijg ik toch liever een Jupilerke en wil ik gerust doen alsof dat Viking bier is want dat wat we krijgen zie ik mij niet direct op een zomers terrasje bestellen bij grote dorst 😊

Na een meer dan deugddoende nachtrust stonden we er op zondagmorgen opnieuw maar dan nu met de kids voor de Familie editie. Voor hen een ideale afsluiter van de vakantie vol water en modderplezier en voor mama en papa een ideale manier om de stramme spieren weer los te krijgen 😊

Een paar dagen later ligt de focus helemaal op de obstacle run in oktober waar er toch nog dient bijgetraind te worden. Niet enkel krachtoefeningen maar zeker ook het lopen. Want ik ben er me volledig van bewust dat de overstap van 13 km naar 19 km geen overstap is die je zo maar maakt. Zowel in de voorbereiding als tijdens de race zullen we er allemaal ons kopke moeten bij houden. Maar ter compensatie beloven we wel een aangepaste wedstrijd outfit om het fun element automatisch op de foto te krijgen als ons het lachen is vergaan 😉

Afscheid

Afscheid!

Liefste marraine, vandaag moeten we jou jammer genoeg laten gaan. We nemen afscheid van iemand die ik altijd heb gezien als een heel sterke madam met een ongelooflijk karakter en temperament. Een stijfkop pur sang die nooit zou opgeven en altijd voor haar familie zou opkomen. Maar vooral nemen we afscheid van de meest liefdevolle oma en overgrootmoeder die ik me ooit kon wensen!

Lang heb ik gedacht dat er niks was wat je niet aankon maar toen kwam die verschrikkelijke ziekte. De strijdlust en de manier waarmee je met je ziekte bent omgegaan, tonen nog eens aan hoe sterk je was. Zelfs nadat je de boodschap had gekregen dat de kanker aan het langste eind zou trekken, bleef je optimistisch en vertelde je dat je zou blijven vechten voor iedere dag die je nog zou krijgen. Het was een moedige strijd maar jammer genoeg één die je niet kon winnen.

Maar vandaag wil ik niet alleen stil staan bij die heel emotionele en zware laatste periode maar ook terugblikken op de mooie tijden die we samen mochten beleven. Ik zal nooit vergeten dat, toen ik in de ogen van ons pa weer eens te laat was thuis gekomen na een zware nacht jij het altijd voor me opnam met de legendarische woorden: gij vergeet dat ge ook jong zijt geweest zeker! Altijd klaar om mijn fratsen te bedekken met de mantel der liefde.

Ook mijn liefde voor het voetbal heb ik zeker en vast van jou meegekregen! Zo hoop ik dat je me, als fervent SK supporter, uiteindelijk mijn transfer naar de Sparta hebt kunnen vergeven. Want het duurde meer dan een jaar vooraleer je naar één van mijn matchen bij het eerste elftal kwam kijken.

Verder wil ik je ook bedanken:

Dank je voor je onvoorwaardelijke steun en liefde die ik van je heb gekregen.
Dank je voor de zorgeloze kinderjaren, de vele weekends en alle schoolvakanties dat ik bij jou en bompa mocht doorbrengen.
Dank je voor de levenslessen die je me hebt geleerd.
Dank je om jouw passie voor het koken met me te delen.
Maar ook dank je om me op mijn plaats te hebben gezet wanneer ik iets had mispeutert.
Ook al ben je er nu niet meer, nooit zal ik jou vergeten.
Ik draag je voor altijd in mijn hart.

En verder beloof ik je dat we met ons allen heel goed zorg zullen dragen van bompa en hem zullen steunen waar nodig nu hij zonder jou verder moet.

Slaap zacht lieve marraine!

Liefs, Geoffrey

Afscheid

Na een heel korte nacht ben ik deze morgen gestart aan wat de laatste professionele week bij Radius wordt. Ik kan nu al zeggen mentaal een heel zware dobber! Weten dat je afscheid moet nemen van een plaats en vooral collega’s waar je het zo goed mee deed, is verdomd lastig. Momenteel vrees ik vooral de leegte die hierna zal komen. Gelukkig kan ik ondertussen zeggen dat de eerste sollicitaties de deur uit zijn waardoor ik hoop dat het zwarte gat niet te lang zal duren.

Naast luisteren naar The Cure en andere melancholische tonen probeer ik kracht te putten uit het terugblikken op de mooie momenten die ik mocht beleven. Een hoofdstuk dat hier dan zeker niet mag ontbreken, is het internationale karakter van deze job! En dan kom ik uiteraard uit bij het mooie Breda, een fantastische stad qua uitzicht en uitstraling maar vooral ook vol prachtige en enorm aangename mensen!

Mijn eerste bezoek aan het kantoor in Breda kwam er al na twee weken in dienst. Een totale leek zijnde in reizen voor het werk vertrok ik op die blauwe maandag met de auto naar Breda. Na veel fileleed en met mijn hoofd vol kwam ik er aan. De warme ontvangst die ik toen kreeg van iedereen op kantoor zal ik nooit vergeten. Dit warme welkom zorgde ervoor dat ik meteen begon te ontdooien en me al vrij snel thuis voelde in lovely Breda. Jullie zitten voor altijd in mijn hart!

Ik heb het niet zo voor grootsteden maar ik kan geen mooiere manier bedenken om de dag te beginnen met een wandeling van het hotel richting kantoor doorheen de prachtige binnenstad van Breda. Hiervoor stond ik graag wat vroeger op om in alle vroegte te kunnen genieten van Breda die ontwaakt. Studenten op de fiets onderweg naar school, leveranciers die hun goederen komen afleveren, de stilte van de terrasjes die de avond voorheen allen druk bezet waren. Voor mij een perfecte manier om goedgeluimd en vol energie aan de dag te beginnen.

En uiteraard was er niks leuker dan na een lange werkdag de bruisende binnenstad in te duiken met vaste partner in crime Dennis. Telkens weer leerde hij me een andere place to be kennen. En wat heb ik keer op keer genoten van de levendigheid en bedrijvigheid die er daar heerste! Dus bij deze Dennis, hartelijk dank voor je vriendschap en het delen van al die wijsheden uit Breda. Je zorgde ervoor dat ik helemaal verknocht raakte aan jouw stad en jouw NAC Breda zodat ik het als een tweede thuis ben gaan aanvoelen! The only thing we fear, is running out of beer is by far de meest grappige en origineelste slogan die ik ooit mocht aanhoren! 

Als ik ooit weg droomde over verhuizen naar het buitenland, wat de laatste tijd al af en toe de revue passeerde, stond mijn vizier telkens op het zuiden gericht maar dankzij jullie gastvrijheid en prachtige binnenstad heb ik vanaf heden Breda aan de lijst met bestemmingen toegevoegd waar ik me thuis voel en waar ik perfect zou kunnen wonen. Een persoonlijk afscheid zat er niet in maar ik beloof jullie uit de grond van mijn hart dat één van mijn eerste zaken na het vinden van een nieuwe job een bezoekje aan jullie en Breda zal worden. Ik kan onmogelijk via mail of deze blog afscheid nemen want daarvoor ben ik te veel van jullie gaan houden!

See you all very soon!

What’s next??

Het begint er zo stilaan naar uit te zien dat volgende week vrijdag mijn laatste werkdag voor Radius zal zijn. In tussentijd blijf ik braaf mijn opzeg presteren en probeer ik de zaken positief te benaderen. Maar ik moet toch toegeven dat het met de dag moeilijker wordt. De meeste overdrachten werden afgewerkt en de personen die mijn taken zullen overnemen, hebben hun taken en verantwoordelijkheden opgenomen. Hierdoor zijn mijn dagen verre van gevuld en is het meestal wachten tot er een email of call binnen komt tot wanneer men mij echt nodig heeft. Het zijn met andere woorden heel lange dagen als ik me beleefd wens uit te drukken …

De vrijgekomen tijd gebruik ik zo veel mogelijk om alle jobsites en dergelijke te screenen naar mogelijks nieuwe opportuniteiten. Helaas zijn er op vandaag in de regio heel weinig dergelijke opportuniteiten beschikbaar en is het in mijn hoofd nog één grote warboel over wat ik nu eigenlijk wil. Gezien mijn ruime ervaring in verschillende facetten van HR wil ik me niet vastpinnen op één specifiek doelgebied zoals payroll of recrutering. Mijn grootste voldoening haal ik door eerder generalistisch te werken en continue te switchen tussen verschillende taken door. Verder heb ik door te werken bij Radius ook ontdekt dat ik vlot ben in het enthousiasmeren van medewerkers waardoor een rol als teamleader – coach ook één van de mogelijkheden is. En eerlijk gezegd kan en mag dit ook buiten HR zijn.

Een andere en derde optie is een mogelijkse piste als HR consultant waarbij je dan als zelfstandige aan de slag gaat en van het ene naar het andere project gaat. Hier schrikt de onzekerheid en mogelijks gebrek aan stabiliteit me wel een beetje af. Tussen verschillende opdrachten door kunnen periodes zonder opdrachten en inkomen zitten en ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik daar zou mee omgaan. Dus moesten er onder mijn lezers experten ter zake zitten, ik hoor graag jullie tips and tricks of do’s en don’ts. Misschien kunnen deze me wel helpen een juiste beslissing te nemen …  

Ik ben altijd  al iemand geweest die vol zal inzetten op medewerkers aangezien zij de human capital zijn van je organisatie. Een werkgever staat maar zo sterk als zijn medewerkers. Een werkgever die niet investeert in zijn medewerkers zal weinig tot geen vooruitgang boeken binnen de huidige marktstructuur. Daar ben en blijf ik ten volle van overtuigd! Vorige week had ik een gesprek met iemand uit mijn netwerk en Paul omschreef het als human interest en deed me beloven aan die visie te blijven vasthouden. En vooral in mezelf te blijven geloven!

Dus ook al ben ik momenteel een vat vol frustraties en zit ik met enorm veel vraagtekens, ik zal nooit ofte nimmer aan mezelf gaan twijfelen of opgeven. Wat ik wel al leerde van eerdere tegenslagen is dat niets je zo maar in de schoot zal geworpen worden en dat hard werken altijd loont. Alles komt altijd op zijn pootjes terecht en aan mijn toekomstige werkgever zou ik willen meegeven dat deze ondertussen doorgewinterde human interest specialist klaar is om met volle goesting zijn tanden te zetten in een nieuw project!

To be continued …

Wanted: partner in crime / The Cure

In mijn vorige blog konden jullie allemaal lezen dat ik door onvoorziene omstandigheden opnieuw op zoek moet naar een nieuwe job! Op dit moment presteer ik nog mijn opzeg en dat is mentaal een heel zware noot om kraken. Alles waar je aan hebt gewerkt en opgebouwd, moet je één voor één afgeven en dat doet pijn. Verder doe ik mijn stinkende best om de immer vrolijke positivo te zijn want zo kennen de mensen mij. Laat ons zeggen dat dit heel goed lukt tijdens de kantooruren maar na werktijd komt de mentale tik des te harder aan. Gelukkig staan na werktijd mijn vrouw en kinderen altijd voor me klaar en zorgen die voor de nodige afleiding.

Een andere mentale opkikker, is luisteren naar muziek en dan nog eens heel specifiek naar The Cure. Deze mannen scheerden reeds hoge toppen toen ik nog in de luiers stak waardoor ik de volledige New Wave periode niet echt heb kunnen beleven maar de sound van ‘The Last Day of Summer’ , ‘Pictures of You’ en vele andere nummers zorgen voor kleine feel good momenten in zware tijden. Klinkt raar en ik kan het ook niet uitleggen maar het is gewoon zo …

Via Stijn Van de Voorde van StuBru leerde ik dat ik niet de enige ben die er zo over denkt. Destijds, toen gerenommeerd filmmaker Tim Burton voor Disney werkte en zich niet gelukkig voelde bij het maken van animatiefilmpjes was het ook Robert Smith en The Cure die hem door de moeilijke momenten heen hebben geholpen. Samen met Tim Burton op één lijstje vind ik toch niet slecht! En ik ben ervan overtuigd dat er nog vele andere bekende en minder bekende fans zijn van hun muziek!

En dan net op het moment dat ik hun muziek grijs aan het draaien ben, kondigt Rock Werchter aan dat de eerste act voor 2019 The Cure zal zijn. Uiteraard op een vrijdag om de link te leggen met ‘Friday, I’m in love’. Goed gevonden van Herman, alleen ben ik de laatste 3 jaar met de beruchte ‘Bende van Ellende ( don’t ask 😊 ) telkens op zaterdag geweest en daar zal ook dit jaar geen verandering in komen door vele andere verplichtingen van werkende mens en medemens …

Na veel wikken en wegen en mezelf wijs te maken dat ik hen jammer genoeg niet live aan het werk zal zien, begin ik er nu toch anders over te denken … Dus bij deze een warme oproep aan vrienden en kennissen die graag eens de sfeer van Werchter willen ontdekken op een vrijdagavond. Let me know en zorg er zo voor dat ik één van mijn favoriete bands live aan het werk kan zien. Als ‘kleine’ ervaringsdeskundige ken ik ondertussen goed mijn weg op en rond de weide en kunnen we er een leuke avond van maken. De negatieve impact op mijn portemonee neem ik er graag bij!

Another professional disappointment

Na 3 jaar stilte op vlak van bloggen voelt het aan alsof het tijd is voor een nieuwe start! Jammer genoeg komt die er eerder na een gevoel van onmacht en enorme teleurstelling. Zoals de meeste onder jullie op mijn verschillende kanalen konden lezen, heeft mijn huidige werkgever beslist om mijn rol te schrappen waardoor ik zonder werk kom te zitten.

Het laatste anderhalf jaar heb ik me als HR professional voor het eerst internationaal kunnen uitleven in de rol van HR Coördinator voor de firma Radius Payment Solutions, één van de grotere wereldspelers op vlak van wagenparkmanagement. Mijn rol bestond erin een volledige recruteringscyclus op poten te zetten voor België, Nederland en Frankrijk. Daarnaast nam ik ook alles van payroll voor mijn rekening. Drie landen lijkt een grote regio maar in the end ging het over drie kantoren in Ronse (BE), Breda (NL) en Rijsel (FR). Het leuke aan de rol is dat ik de allereerste persoon op HR was buiten de hoofdzetel in UK en dat ik vanaf een blanco blad kon vertrekken. Voordien werd er enkel met interim kantoren gewerkt en daar probeerde ik de switch te maken richting direct recruitment.

De  job events die we lokaal hebben ingevoerd, zijn de sleutel tot succes geworden en waar ik enorm fier ben dat alle medewerkers hieraan hebben mee gewerkt door actieve ambassadeurs te worden. Daar waar UK altijd als voorbeeld diende, zijn we er hier in geslaagd om UK naar ons te laten kijken. Onze formule werd ondertussen al ruimschoots gekopieerd en geïntroduceerd in andere Radius kantoren all over the world!

Maar goed, na alle successen komt daar jammer genoeg een einde aan. De procedures staan en er is een lokale verankering waardoor ik blijkbaar mezelf overbodig heb gemaakt. Vanaf heden zal alles wat ik heb opgebouwd worden opgevolgd vanuit UK en zal er geen lokale HR aanwezigheid meer zijn. Mijns inziens een totaal verkeerde keuze vanuit business perspectief. Opnieuw een goede les waarbij je leert dat niets in het leven vanzelfsprekend is en al helemaal niet dat je onmisbaar bent.

Wat ik ga onthouden van deze periode in mijn professionele loopbaan is dat ik met fantastische mensen heb mogen werken. Velen zijn naast collega’s echt vrienden geworden wat het afscheid nog moeilijker zal maken. Naast mijn fantastische stad Ronse leerde ik de fantastische stad Breda kennen, de parel van het Zuiden met zijn Brabantse gezelligheid.

Maar zoals met alles in het leven komt ook hier een eind aan het lied en focus ik mijn pijlen op de toekomst. Op deze mooie late zomerse dag laat ik alle negativiteit en frustraties los en start ik de zoektocht naar een nieuwe uitdaging. De zoektocht zal lang en moeilijk zijn maar ik ben ervan overtuigd dat dit opnieuw zal resulteren in een fantastische uitdaging!

 

Nieuw leven!

Sedert 22 mei is ons gezinnetje een stukje rijker geworden met de geboorte van ons zoontje Aiden. En als er iets is wat we kunnen zeggen dan is het wel dat Aiden voor een knallende binnenkomer heeft gezorgd! Na 9 maanden in mama’s buik kon hij niet snel genoeg in mama’s armen liggen waardoor de gynaecoloog het verloskwartier zelfs niet heeft gehaald! Gelukkig konden we rekenen op de op en top professionele vroedvrouwen van het AZ Jan Palfijn die de bevalling vlot lieten verlopen!

Als man zeggen dat alles vlot en snel is verlopen, is natuurlijk gemakkelijk om zeggen! Het respect dat ik al had voor mijn vrouw is net zoals na de bevalling van Levi enorm toegenomen. Op het einde van de rit ben je als man toch maar een toeschouwer geweest bij een gebeurtenis dat ons leven op zijn kop heeft gezet. Ik kan alleen maar hopen dat mijn troostende woorden tussen de pijnlijke weeën door een beetje opluchtend en pijnstillend hebben gewerkt!

Voor de fun en animo vroegen we in aanloop naar de bevalling aan onze vrienden en kennissen om een gokje te wagen op datum van geboorte en geslacht. Bijna 99% van alle inzendingen gingen voor een meisje en zelf had ik stiekem ook wel gehoopt op een meisje maar uiteindelijk is het toch een flink kereltje geworden. En ook al hoopte ik stiekem op een dochtertje, toch veroverde dat kereltje vanaf het eerste moment dat ik hem zag meteen mijn hart! En in the end is het geslacht maar bijzaak en primeert het feit dat ze gezond zijn en blijven! En geloof me, Aiden is een gezond kereltje met een goed stel longen! Voor mezelf kan je stellen dat ik meteen 5 jaar van mijn leven kwijt ben, terwijl dit met een dochter wel binnen 15 à 16 jaar het geval was geweest 😉

Bijkomend leuk nieuwtje is dat Bren en ik op 22 mei 2015 onze vijfde huwelijksverjaardag mochten vieren en dat we onszelf dus een heel mooi geschenk hebben gegeven. Normaal gingen we dat vieren met een romantisch reisje naar Corsica maar die plannen hebben we uitgesteld naar onze tiende huwelijksverjaardag. Potentiële babysitters krijgen dus een periode van 5 jaar om uit te vechten waar onze twee hartenbrekers mogen gaan logeren 😉

Ondertussen zijn we al een drietal weekjes verder en begint ons leventje weer zijn gewone gang te gaan. De meeste bezoekjes zijn achter de rug, mijn vaderschapsverlof is afgelopen waardoor we weer in ons vast stramien beginnen terecht te komen. Wat nu al duidelijk is, is dat de stap van één naar twee kinderen op organisatorisch vlak toch heel wat veranderingen met zich mee brengt! Maar met de nodige planning en overleg zullen we ook hier wel onze weg vinden zeker?

Waar we ook niet mogen van klagen, is de manier waarop Levi zijn broertje heeft aanvaard. Eerlijk gezegd had ik hier wel wat schrik voor! Hij is dolblij met zijn broertje en kan nu al niet meer wachten tot Aiden groot genoeg is om samen met hem te kunnen spelen! We moeten hem zelfs temperen in het geven van knuffels en zoentjes!

Na de geboorte van Levi besliste ik zijn naam te laten tatoeëren in mijn linkerzij. Levi’s naam staat daar ondertussen al een tweetal jaar mooi te blinken. En ook al was de pijn moeilijk te harden, ook nu zal ik mezelf nog eens op de pijnbank laten leggen en Aiden zijn naam in mijn rechterzij laten plaatsen. Op die manier zal ik mijn beide zonen altijd bij me hebben waar ik ook ga! Lang hoef ik trouwens niet meer te wachten want nu zaterdag mag ik al gaan naar tattoo Leroy voor het meesterwerkje dat Bren zelf heeft ontworpen!

Als afsluiter kan ik stellen dat voor ons de cirkel rond is en ons gezinnetje compleet is met twee kinderen. Er hoeven dus geen vragen meer gesteld te worden over nog bijkomende gezinsuitbreiding. Dus, beste vrienden en kennissen, het is aan jullie. Wij kijken al reikhalzend uit naar de babybezoekjes bij jullie want hier gaat het slot op de deur 😉

We are incurable romantics

Mijn huidige relatie is absoluut niet mijn eerste relatie en net als veel andere jonge gasten ben ik destijds eerst een paar keer met mijn hoofd tegen de muur gelopen vooraleer ik de juiste ben tegen gekomen! De manier waarop is eigenlijk best wel grappig. Als twintiger was ik een enorme losbol die heel zwaar leefde voor zijn werk en in het weekend samen met zijn maten genoot van de mooie dingen des leven (lees maar gerust pintelieren). Tijd voor een serieuze relatie was er dus überhaupt niet!

Maar in het magische jaar 2006 kwam daar verandering in! Mijn eerste wagen was bijna aan vervanging toe en op een druilerige zondag in oktober sleepten mijn ouders me mee naar de showroom van Garage Bastien. Volgens hen omdat de nieuwe Corsa met ingebouwde fietsendrager wel eens interessant kon zijn voor iemand die net met triatlon was gestart en overal zijn fiets mee naartoe nam. Ik had er net twee zware nachten in Amsterdam opzitten en had er maar weinig zin in. Maar daar kwam al snel verandering in,  want de lieftallige dame die me toen te woord heeft gestaan, is ondertussen al bijna tien jaar de vrouw van mijn leven! Je zou dus kunnen stellen dat ik er een serieuze optie heb bijgekregen 😉

Kort na onze eerste ontmoeting volgde een eerste etentje, een eerste cinema en een eerste kus. Uit die eerste kus groeide een mooie relatie waarop ik op de dag van vandaag nog geen seconde spijt heb gehad! In mei 2010 maakte je mij de gelukkigste man op deze aarde door ‘ja’ tegen mij te zeggen. In april 2012 schonk je ons een prachtig zoontje en binnen een paar weken mogen we als absolute kers op de taart ons tweede kindje verwelkomen!

Wat voor velen een toevallige ontmoeting op een alledaagse zondag zou zijn, was voor mij de kentering in mijn leven. De ommezwaai die mijn leven weer op de rails kreeg en net die persoon in mijn leven bracht die ik nodig had om te kunnen overleven op deze planeet! Jij bent de enige persoon die mij op het gepaste moment een schop onder mijn kont kan geven wanneer dat nodig is en ook de enige persoon die weet wanneer je me best even met rust laat. Wij zijn twee handen op één buik en vullen elkaar perfect aan!

Twee jaar geleden zeiden we dat we onze vijfde huwelijksverjaardag gingen vieren in Corsica. Dat zou dus volgende maand zijn. Maar daar gooide die tweede zwangerschap toch een beetje roet in het eten. Maar uitstel is geen afstel hé. Laten we nu al afspreken om die reis te verleggen naar mei 2020! En om onze vijfde huwelijksverjaardag toch het nodige cachet te geven, dank ik Elisabeth Leenknegt en haar team bij Elisa Lee voor het ontwerpen van deze prachtige ring!

Ik hoop dat jij en ik voor altijd wij zullen zijn!

We are incurable romantics!

Club-Anderlecht

Beste Hans Vandeweghe, jouw column over de topper Club-Anderlecht slaat mij, en vermoedelijk vele anderen met verstomming! Een tijdje geleden heb jij alle commotie rond de tifo van een onthoofde Defour in gang gestoken. Je was gedegouteerd en wat weet ik niet nog allemaal! Al twee thuiswedstrijden op rij proberen de mensen van Blue Army op een positieve manier sfeer in het stadion te brengen. Persoonlijk vind ik dat ze daar al twee keer heel goed in geslaagd zijn. Het geeft een beladen topper een positief cachet mee nog voor de wedstrijd goed en wel is begonnen. Er was niks provocatiefs aan en toonde alleen maar aan hoe de supporters achter hun ploeg staan. Ik denk dat die van Anderlecht liever zoiets zien dan die andere tifo op Standard van een tijdje geleden. Of ben ik verkeerd?

Voetbaltechnisch gezien had de topper weinig om het lijf. Weinig diepgang, veel gemiste kansen (vooral voor Anderlecht dan), foutieve arbitrage en veel afval in het spel! Maar op het eind moeten we, als supporter, toch stellen dat deze topper alle ingrediënten bevatte die een topper moet bevatten: spanning, sfeer, tragedie, euforie en toch ook doelpunten. Heel wat anders dan die andere topper de dag voordien Chelsea – Manchester United waar er, op één flits na, niks te beleven viel. Voor ons, de gewone supporter, is zo’n topper een uitlaatklep waarin we de wekelijkse beslommeringen kunnen vergeten en waar veel emoties mee gepaard gaan. Emoties, gaande van vreugde bij winst tot zelfs woede bij verlies. Zo lang er geen geweld mee gepaard gaat, vind ik het geweldig hoe 22 spelers en 1 bal duizenden mensen in vervoering kunnen brengen! Uit je column blijkt dat jij dat euforische door de jaren heen onderweg bent kwijt gespeeld. Vermoedelijk kunnen enkel nog spelers als Messi en Ronaldo jou tot tranen toe bewegen met hun fluwelen baltoetsen en passes! Ook al is onze competitie misschien minder hoogstaand dan al die andere, wij als Club supporter beleven een droomseizoen en dit op alle vlakken. Ook in de voorbije jaren toen het minder ging zijn wij altijd achter onze ploeg blijven staan. Club en zijn supporters zou je kunnen omschrijven als een geslaagd huwelijk waarbij ze elkaar zowel in goede als kwade dagen blijven ondersteunen! Voor eeuwig en altijd! Jouw mening over deze topper en de acties van Blue Army interesseren ons dus niet! Wij blijven lekker genieten van de play-offs en kijken reikhalzend uit naar de resterende 7 matchen. En moesten we op het eind van de rit niet aan het langste eind trekken dan zullen we daar enorm over teleurgesteld zijn. Maar bij de start van de volgende competitie staan we gewoon terug op post om onze ploeg naar vele mooie overwinningen te schreeuwen. No sweat, no glory!